یک سوال! در نماز آیا باید لذت برد یا نه؟ این سوال را از خیلی ها پرسیدم و همه گفتند باید لذت برد.
وقتی بهشان گفتم نباید لذت برد باورشان نمی شد. برخی هم موضع می گرفتند.
می دانید چیه خداوند متعال رفتند و گشتند در بین امور دنیوی یک عبادت تکراری، ضد حال،خسته کننده، مبهم را پیدا کرده اند که حال جنابعالی و بنده را بگیرند و بعد ما هی می خواهیم لذت ببریم خب معلوم است که در کلاس اول نماز لذتی وجود نداره و فقط باید گفت چون خدا گفته (همان بندگی که می گویند). راستی اگر به خودمان دروغ نگوییم، راحت تر نماز نمی خوانیم؟ نمازی که گاهی خیلی سختمان هست. خب اگر منطق آن هایی درست باشد که باید لذت برد و حال کرد به عنوان مثال من وقتی از بیرون می آیم خانه و خسته و کثیف به خدا می گویم الان من یک ناهار بخورم یه دوش بگیرم مثل شیر برات نماز می خونم. اصلا خدایا الان حال دورکعت ندارم، شب پنجاه تا برات می خونم. نمازی که خدا اول وقتش را دوست دارد؟و آن کثیفی برای خدا مقبولتر است از تاخیر در اقامه نماز ؟
حرف این است که در نماز باید منطق نوکر ومولایی باشد بعد که خوب نمازِخوب خواندم.
یاد حرف آن عارف می افتم که می گفت اطاعت محبت می آورد. تازه اول حال کردن ما با خدا می شود و نماز عملیات عشبازی با خدا می شود.