عبادت تکراری ضد حال

یک سوال! در نماز آیا باید لذت برد یا نه؟ این سوال را از خیلی ها پرسیدم و همه گفتند باید لذت برد.

وقتی بهشان گفتم نباید لذت برد باورشان نمی شد. برخی هم موضع می گرفتند.

می دانید چیه خداوند متعال رفتند و گشتند در بین امور دنیوی یک عبادت تکراری، ضد حال،خسته کننده، مبهم را پیدا کرده اند که حال جنابعالی و بنده را بگیرند و بعد ما هی می خواهیم لذت ببریم خب معلوم است که در کلاس اول نماز لذتی وجود نداره و فقط باید گفت چون خدا گفته (همان بندگی که می گویند). راستی اگر به خودمان دروغ نگوییم، راحت تر نماز نمی خوانیم؟ نمازی که گاهی خیلی سختمان هست. خب اگر منطق آن هایی درست باشد که باید لذت برد و حال کرد به عنوان مثال من وقتی از بیرون می آیم خانه و خسته و کثیف به خدا می گویم الان من یک ناهار بخورم یه دوش بگیرم مثل شیر برات نماز می خونم. اصلا خدایا الان حال دورکعت ندارم، شب پنجاه تا برات می خونم. نمازی که خدا اول وقتش را دوست دارد؟و آن کثیفی برای خدا مقبولتر است از تاخیر در اقامه نماز ؟

حرف این است که در نماز باید منطق نوکر ومولایی باشد بعد که خوب نمازِخوب خواندم.

یاد حرف آن عارف می افتم که می گفت اطاعت محبت می آورد. تازه اول حال کردن ما با خدا می شود و نماز عملیات عشبازی با خدا می شود.

ماهواره دیدن در شب

گفت:یکی خوابیده بود بالا سرش بشکن زدند، پرید بالا. دیگری خود را به خوابی زده بود کنارش نارنجک ترکاندند بیدار نشد چون اصلا خواب نبود!

در جامعه غربی انگار با خیلی از این نوع آدم ها مواجهیم امری که این روزها مثل خیلی امور دیگر مثل خوره پزش برخی را پر مشغله کرده است.

روزی معلممان سر کلاس گفت: اینجا اگر یک کس بیفتد روی زمین اینقدر آدم میاد دورش که اگه دوباره بهوش بیاد از ترس جمعیت، دوباره غش می کند اما اون لنگ دنیا من دیدم آدم رو زمین....

از این حرف های سرد که بگذریم باید گفت: طرف گفت من ماهواره می بینم اما شب ها که بچه هام خوابند دوست ندارم بچه هام بد تربیت بشوند. دارم گیج می شوم، ما چه آدم های بی رحمی هستیم که گاهی به خودمان، عقلمان، روحمان خیلی بی تفاوتیم تا آن جا که خودمان قاتلش می شویم. عقل و روحی که حاضریم هر هزینه ای بکنیم که زایل نشود و روحی که افسرده یا بیمار نشود... به قول دوستی، بعد که دیگر نمی توانست حریف جواب های غیر منطقی من بشود می گفت تو خوبی.

ما خوبیم!!!