این روزها در جهان اسلام هیاهویی به پا شده است همه ی مسلمانان از اینکه به پیامبر اسلام توهین شده است ناراحت شده اند و هر کسی به گونه ای احساسات خودش را جلوه می دهد. اینکه فردی در کشور بیگانه به خود اجازه می دهد به دین ما، به پیام بر مهربانی ما، توهین کند خب تکلیفشان معلوم است. نیش عقربی است که هم از ره کین است و هم ذات و چنین است . چرا که اگر از دشمنان نادان و مغرض اسلام چیزی جز آن توقعی نیست و البته این به معنای آرامی ما نیست، به معنای بی تفاوتی ما نیست. ما خوب کاری میکنیم که اعتراض میکنیم ما خوب کاری میکنیم که کمپین راه می اندازیم، اما آن کسانی که در کشور و سر سفره ما نمک گیر شده اند و حالا نمکدان می شکنند آنان چه؟
تکلیف خودی که سنگین تر است از غریبه ها. آنان را چه کسی میتواند ببخشد؟ مگر چه شده است؟ شاید شنیده باشید که چند وقتی است میگویند نمک و نمکدان باید از سر سفره ایرانی حذف شود. نمک چه ضررهایی که ندارد و رسانه های ما هم به این دامن می زنند. بله خیرالامور اوسطها نمک زیادش خوب نیست مگر چه چیزی سراغ دارید که زیادش خوب باشد و برای بدن ضرر نداشته باشد ولی روایت ابتدا به نمک کن چه!!! روایت در انتهای طعام نمک میل کن چه؟!! مگر نه این است که این سخنان را هر کس دشمنی کند هر چند ناخواسته به شکلی کاملا آشکار به پیامبر ما توهین کرده است.
آن هم، این همه تاکید که در این موضوع هست... حال وظیفه ما مسلمانان خودی چیست در مقابل مسخره کنندگان سخنان پیامبر!!!؟