کپی بهتر از اصل

تا حالا دیدید در مملکت یک اتفاقی می افتد می گویند همش زیر سراون هاست مثلا کسی را می کشند یا کسی رییس جمهور می شود یا کسی استعفا می دهد می گویند همه ش زیر سر فلانی بلند می شه. یا همین حزب الله لبنان  بعضی ها به شوخی می گویند کپی بهتر از اصل است، و از این حرف ها که کاری ندارم به چیز دیگری ولی می خواهم بگویم همین که رفتم برای بار اول در حرم امام حسین (علیه السلام) در جا احساس کردم که همه اتفاقات در عالم از این جا آب می خوره برا همین بود که توی نوشته قبلی هم گفتم عرش خدا بود واقعا مرکز فرماندهی کل عالم همان جا بود و این را وقتی در هتل به رفیقم می گفتم اون هم تایید می کرد خلاصه کلی سوال بی جواب که درمورد دستگاه امام حسین داشتم را همون جا در جا گرفتم.

باور کنید که ... هیچی بی خیال.

خوش به حال بعضی ها

در حرم حضرت عباس (علیه السلام) بودم دیدم برای حضرت مهمان آمد مهمانی که فکر می کنم حضرت را خیلی شاد کرد می دانید مهمان ها که بودند چند جانباز یکی یه دست وپا معکوس نداشت یکی دو تا چشم نداشت هر کدوم یه جوری بودند واین ظاهر قضیه بود که خدا داند آیا شمیایی، مغز واعصاب یا چیز دیگر هم داشتند یا نه.

 نمی دانم که این ها به خودشان بر حضرت عباس فخر می کردند که مولا ببین ماهم مثل شما شدیم حتی...  یا این که حضرت به آن ها می گفت هنوز جا دارید مثل من شوید من را وقتی کشتند (چنان تکه تکه کردند که)  دیگر امام حسین نمی توانست به خیمه ببرد شما حالا با کمک هر کی آمده اید پیش من صبر کنید حالا حالا جا دارد تا مثل من شوید.

ولی  از این ها گذشته که آن دم آخر که می خواستم وداع کنم آن ها آمدند و واسطه های خوبی شدند.  رفتم نزدیک یکیشان که به ضریح چسبیده بود همونی که دو تا چشم نداشت و ویلچری بود حرف هایی زد که فقط می توانم بگویم من را آب کرد خوش به حالشان  وخوش به حال اربابشان.

پدر سوختگی را عشقه

توی این دور زمونه انگار کنار عده ای که روز به روز بر پدر سوختگیشان افزوده می شه عده ای هم به این نتیجه رسیده اند که انگار باید صادقانه رفتار کنند چیزی که خیلی سخت است و واقعا سخت است وقتی مجبور باشی از یک پول گنده یا آبرویت بزنی به خاط راسته و بیخیال اون همه توجیه الکی بشوی که حفظ نفس فلان وفلان. پدرت که هیج تمام خانواده های نزدیکت در می آید اما لذت راست بودن توی چنین مضیقه ای را آدمیزاد اگر بچشه دیگر پشیمون آبرو ومال نمی شه خلاصه می گم که کم کم مردمی هستند که در ما ایرانیان که خارجی هایی که ایران آمده اند می گویند شما چه قدر دروغگویید دنبال صداقتند.

در راه سفر کربلا مطلبی خواندم نمی دام حدیث بود یا چیز دیگری مضمونش این بود فرشتگان وقتی انسان خلافی می کند دروغی چیزی از انسان دور می شوند چون یک بوی بدی از انسان خارج میشود که آنها را دور می کند نوشته بود وقتی به کربلا می روید پا برهنه بروید که زمین چنان مقدس است که رایحه خوشی از شما به آسمان می رود و ملائکه دورتان را می گیرند و چیزهای دیگری...

که دربهشت که هبوط کردیم جایتان خالی بود

«رب ادخلنی مدخل صدق واخرجنی مخرج صدق و اجعلنی من لدنک سلطانا نصیرا»یادم نیست در کدوم سوره خواندم

آهسته جاده باریک می شود

خیلی وقت ها ما ها خیلی مطمین می شویم به طوری که جوری بی ترمز می شویم اون موقع است که اگه یه تنظیم باد نکنی ممکنه چپ کنی یا کم بیاوری...

از وقتی که یک کمی فهمم عوض شد یعنی پنج شش سال پیش از آدم های  ضد حال خوشم می اومد البته نه این که بد حال باشند بلکه ضد حال مثلا همین دو روزه که از کربلا اومدم اینقدر تمجید و تعریف شنیدم که با خود داشتم فکر می کردم که انگار خبری شده در حالی که هر خبری هم اگر بود از آقا بود خلاصه تا اینکه شب رفتم روضه حاج احمد پناهیان سه روز اومده بود اصفهان و شب اخرش بود. چنان حاجی صحبت از نقشه رشد وتوسعه عالم که چند وقتی است آقا با طلبه ها و دانشجوها مطرح کرده اند حرف می زد و بار دوش ما واین که همه ما طبق حدیث امام صادق(علیه السلام) الان جانشین امام زمانیم و برای همه کمبودها باید پاسخ گو باشیم وسر زیر بیندازیم و حرف های دیگر که اینقدر احساس کوچکی وبدی و تنبلی و... کردم که تموم اون بادی که در غبغبم رفته بود خالی شد اما هنوز حرف های حاجی هست و شرم من و این که باید چه کرد راستی تا کی قرار است در این بمانیم که خودمان را اصلاح کنیم .نباید از این موضوع گذر کرد نه گذری که خودمان خراب باشیم نه خودمون را صاف کنیم برسیم به مردم نه مردم محله وشهر وکشور.

 مردم جهان آخر آقا فرمودند در جمع دانشجوهای مشهد پس یعنی وقتشه...

جاتون خالی

جای خیلی ها خالی بود

کربلا رفتن خون می خواهد

وقتی که می خواستیم از کربلا  بیرون بیاییم باهم دو نفری که  بودیم می گفتیم از بهشت بیرونمان کرده اند و اگر ازمن می پرسید به این خاطر است که  گناهی مرتکب شدیم در این چند روزکه هر چند از دید عده ای ترک اولی است ولی  من می گویم گناه کبیره و آن هم این که دیدیم آقایمان را کشته اند به چه وضعی و نمردیم و چه گناهی بزرگتر از این که انسان بعد از امام حسین زنده بماند و ما را از بهشت بیرون رانده اند

 مثل آدم پیامبر خدا شاید باید تا آخر عمرمان بگرییم که حداقل لباسمان بدهند. حال باید بگرییم و بگرییم بلکه راهی بسوی کربلا نشانمان بدهند

حالا هم که امده ام می ترسم یکی از فایل مداحی را بزنم بدجوری دلم می گیرد

 این از حرفهایم که تا نروید و نرفته باشید نمی فهمید چه میگویم

البته بگویم

من و حضرت آدم (عیه السلام)

این که آدم ترک اولی کرد و او ازبیرون بهشت خارج شد و لباسانش گرفته شد بس ماجرایی است طولانی و مفصل وتک تک ماجرایش سر بحث دارد. می خواهم برایتان بهشت آدم را بگویم که بزرگان سر آن بحث ها کرده اند که آیا کجا بوده

چگونه نگویم که  کربلا بهشت آدم بوده و بهشت هر آدم است که خود به عینه آن را لمس کردم.

وقتی می گویند فلان آقا را دیدی چه قدر نورانی بود یا فلان مسجد چه قدر با صفاست یا این مغازه نور دارد من هیچ نمی فهمم و تنها سر تکان می دهم ولی باهمه خنگی من و نفهمیمم آنقدر زیاد بود (نمی دانم بگویم چه زیاد بود که همه چیز زیاد بود) که من هم فهمیدم کربلا بهشت است و اگر به من بگویند که اگر قرار باشد یک آرزویت را خدا قبول کند می گویم:

کربلا و دیگر هیچ.

تا وقتی به حرم حضرت امیر( علیه السلام) و اباعبدالله (علیه السلام ) نرفته بودم نمی دونستم که چه هست و کجا ولی حالا که رفتم می فهمم وقتی می گویند حرم الله حرم حسین یعنی چه؟ یا وقتی می گویند ایوان نجف عجف صفایی دارد؟ را می فهمم و حتی الان هم که این ها را می نویسم دلم ویلی ویلی می رود.

 براستی عرش خدا یا حرم امام حسین بود و یا راهی بود به سوی عرش وقتی این ها را با دوستی که باهم به آن سرزمین رفته بودیم مطرح می کردم او هم گونه تایید می کرد که انگار حرف دلش را گفته ام. خلاصه حرف زیاد وقلم من عاجز از بیان...........

سوغاتی من

سلام بعد از چند وقت اومده ام البته بعد امتحانات خرداد و سفر به کربلا و نجف. هر چند حرف و سوغاتی واستون زیاد دارم بیشتر از آنچه که فکر کنی ولی حرف هابی دارم نگفتنی اگر سرسر بزنید مهمون تربت می شوید تربت مقدس.پس تا بعد که من جرئت کنم چیزی بنویسم و آزاد تر بیان کنم یاعلی.