جوری شده وقتی اسم امر به معروف و نهی از منکر میاد حالمان به هم می خورد. و دریغ از اینکه چه قدر آقای دین روی اون مانور اومده.
اگه من بیایم شعار بدهم مرگ بر آمریکا همه می گویند انقلابی شدی! اگر دعا کنم خدایا فرج امام زمان، می گویند منتظر شدی! اگه همه اش از ظلم های عالم صحبت کنم، می گویند تند شده ای! اگه همه اش بیایم به دوستانم برای رفتارشان تذکر بدهم، می گویند چه قدر گیر می دی!....
اما اگه از من می پرسی در قبال این جملات باید بگویند چه قدر مهربان شده ای! انسانی که مهربان است دلش برای دوستش می سوزد. انسانی که از فرهنگ مهربانی بویی برده می تواند به یاد کل دنیا عیدش را ناگوار کند.انسانی که مهربان است امر به معروف می کند و نهی از منکر و این کار از دست کسی ساخته نیست جز مهربانان. و اگر احساس می کنی هیچ وقت در این امر موفق نیستی بدان از مهربانی بویی نبرده ای بگذار و برو؛ بگذار رایحه مهربانی بهت بخورد.
امر به معروف یعنی وقتی که نمی توانی ببینی نزدیک ترین افراد کنارت از نعمتی برخوردار نیست آن وقت رنجیده می شوی به فکر می روی خانه خراب می شوی همه اش خدا خدا می کنی جوری بفهمد ناگزیر می روی و جوری به طرایف حیلی بیان می کنی!
نهی از منکر یعنی وقتی می بینی مثلا حجابش خراب است آشفته شوی نه از بی دینی او بلکه از اینکه دارد غرق می شود به همه غریق نجات های عالم متوسل می شوی نگاهت را به آسمان می دوزی عاشقانه با لبخند می گویی مواظب باش داری غرق می شوی! واگر در کنار خودت امری تو را نگران کرد مثلا رفیقت به گناهی چون غیبت مبتلا شد سرش داد می زنی خودت را بیچاره نکن. ممکن است ناراحت شود ولی اگر کمی آدم باشد قدرت را بیشتر خواهد دانست نه اینکه فکر کنی دوستی ات خراب می شود عمیق تر می شود امتحان کن اگر رها کرد دوستی را بگو همان بهتر خدا تو را از نفهمان حفظ کند.